We behoren allemaal tot de tijd. We ontkomen allemaal niet aan de tijd: dat is de betere uitleg. Wie we ook zijn. Gister zat ik naar het Max programma te kijken “We zijn er bijna”. Heerlijk trage televisie (ouderwetse Netflix). Deze mensen gaan met hun caravans/campers heerlijk Frankrijk/Andorra rond. Oud als ze zijn, maar realistisch over de tijd. En daar in Andorra werd ook ik even stilgezet bij mijn gevoelens van afgelopen tijden. Het kunstwerk van Salvador Dali, La noblesse du temps (Adel van de tijd). Een gesmolten klok om de levensboom heen. Online is er veel over te vinden maar ik vond de uitleg in het programma zelf hetgeen wat mij het meeste raakte. De tijd gaat altijd door maar het leven niet en de volgende generaties volgen weer. De klok vs de levensboom (zie afbeelding). In mijn jongere jaren stond ik niet zo stil bij de dood. Mij opoe was de eerste wie stierf wat ik mij herinner ik was 9 jaar. Daarna mijn vader dat kwam hard binnen toen ik 13 was. Mijn opa volgde binnen een jaar. Nu kijk ik daar 35 jaar later op terug en zie wie er allemaal daarna gegaan zijn. Dichtbij in mijn pubertijd al de eerste (oude) moat verdronken later volgden er meer. En zo volgde de ene na de andere van dorpsgek, kennissen tot zeer gewaardeerde personen. Ieder heeft zo zijn positie in het leven en daar hoort waardering bij, wie je ook bent, vaak pas extra na de dood. Ieder zijn plaats. De laatste tijd zijn er weer veel heen gegaan. Jongeren suïcidaal, auto-ongeluk, drugs. Ouderen ziek of door ongelukken. Mijn stiefvader zei vorige week: “We vlieden (vliegen) heen” (Psalm 90). Ik besef me nu dat je brein als puber nog niet ontwikkeld is tot de volwassen staat. Dat geldt voor emoties, en voor je doen en laten. Ik besef me nu dat sommigen nooit de volwassenstaat zullen hebben. De wereld raast door met name hier in een westers land als Nederland maar ook als dorp zijnde Urk. Het feest gaat altijd door. Urkers blijven voor altijd pubers, toch?
