Die van mij komen tegenwoordig uit school e-luupen. De rillingen lopen ervan over mijn rug, het is niet om aan te horen. En als ik zeg: was je bienen, dan denken zij echt niet aan hun voeten. Jongste (9) maakt het helemaal bont als hij het heeft over z’n tienen. Het is tenen of ties, maak een keuze!, roep ik. Terwijl de woorden nog nagalmen, bedenk ik hoe de geschiedenis zich herhaalt.

​