Schreeuwen om aandacht. Dat doen we graag. Of je nou een Urker bent of een puber of een politicus. Allemaal aandacht, puur gezond. Zelfs vanuit de moederschoot is er een schreeuw om aandacht nog ongeboren. Gelukkig maar en zeker mag deze gehoord worden als iemand bij de abortuskliniek een meid van 19 aanspreekt met haar ouders naast haar (gezien op tv). Zo heeft ieder zijn eigen schreeuw in het dagelijkse leven of op socials. Soms moeten we ook proberen deze onder controle te krijgen. Dan hoef ik denk ik niks te zeggen hoe de meesten van ons door de pubertijd gekomen zijn. Je lichaam groeit zoveel, er gebeurt zoveel met je van binnen. Ja dat uit zich. Dat is vaak nog niet links of rechts. Dat is politiek. En zucht, daar zijn we weer aanbeland. Een gevallen kabinet en vervroegde verkiezingen. En wat een geblaad. Ze rollen over elkaar heen. Rechts met minder asielzoekers; we kunnen niet de hele wereld hier naar toe halen. En links wil dit juist wel en landbouwgrond omtoveren naar AZC’s is meteen ook minder stikstof. Of toch niet? Een mens scheidt toch ook stikstof uit. Hmmm lastig allemaal. Misschien moeten we wat meer luisteren. Of toch schreeuwen om stilte.
In stilte.
